Paniek

Sommige projecten lopen gierend uit de hand. Zo ook mijn plannetje, een jaar geleden ongeveer,  om mijn ouders te interviewen. Dik in de 70 zijn ze en toen ik mijn opleiding ‘Familieverhalen en biografieën’ volgde aan de Schrijversacademie, bedacht ik me dat ik nu een gouden kans had om hen eens te interviewen. Ik kocht een opnameapparaatje, voor ieder een ouderwets ogend schriftje om de herinneringen wat te stimuleren, en ik begon met vragen. Dat alles begon ruim een jaar geleden. Inmiddels is het uitgemond in het schrijven van mijn allereerste boek! Het levensverhaal van mijn moeder leende zich uitstekend voor een roman en ik begon met haar instemming aan een geromantiseerde biografie. De titel had mijn moeder al in haar hoofd en ze gaf me de vrije hand.

Het schrijven liep lekker en ik maakte een mooi boekje van het eerste hoofdstuk dat ik helemaal afrondde. Ik leverde het in als mijn ‘meesterstuk’ voor de opleiding en gaf het aan mijn moeder zodat ze vast iets in handen had. Vorige week liet ik dat boekje aan iemand zien die zei dat hij wel een uitgever wist die misschien interesse had. Dat was natuurlijk leuk, want een boek maken voor kleine kring is fijn, maar voor een iets grotere kring natuurlijk nog leuker. Ik mailde het boekje nog eens op verzoek, maar kreeg toen de vraag nog meer hoofdstukken te sturen. En toen kwam het…. alle gedachten die ik dacht te hebben uitgebannen kwamen terug. ‘Wie zit er nou op een boek van jou te wachten’, ‘Ze vinden het vast niet goed genoeg’, ‘Wie denk je wel dat je bent om naast al die goede schrijvers nog een boek te gaan leggen’  etcetera. Ken je dat?  Na mezelf ernstig te hebben toegesproken sloeg mijn stemming gelukkig om naar …. paniek!  Bonkend hoofd, zweet in mijn handen, onaardig doen tegen iedereen in mijn buurt. Gelukkig is paniek uiteindelijk altijd productief bij mij. De dag na het mailtje, na een goed ontbijt en twee espresso’s las ik alles nog één keer goed door, schaafde het bij, gaf de hoofdpersoon alias mijn moeder wat extra scherpe randjes en maakte het af. En toen heb ik het gedaan: gewoon een mailtje gemaakt, het document eraan gehecht en op ‘Send’ geklikt. Niets meer aan te doen nu. Het boek komt er toch, voor kleine of grote kring, maakt niet uit. Morgen schrijf ik er gewoon weer aan verder.

Foto Pixabay/Unsplash