Karel doet zijn ronde nog voordat de blauwe strobloem zich opent. De wilde cichorei heeft de rafelige blaadjes van zijn vaalblauwe bloemen dan al lang aan de wereld laten zien. Karel houdt van de cichorei, ook omdat die het meeste zijn eigen ritme volgt: open zodra de zon opkomt, dicht tijdens het middaguur. Toch is de gele morgenster een betere vriend. Als Karel ’s nachts de slaap niet kan vatten door de zomerse warmte, verwelkomt Lees meer →
We discussiëren met onze 14-jarige dochter over een Netflix-abonnement en vergelijken het met de tijd dat wij, veertigers, vroeger op woensdagmiddag maar één uurtje tv mochten kijken. ‘Ik lees sowieso liever een goed boek,’ zeg ik. ‘Een boek, je weet wel, wat Youp van ’t Hek
In haar dromen was ze Nijntje en haar gids oom vliegenier. Vele zeeën vloog ze over en ze zuchtte van plezier. Soms deed ze dan haar ogen dicht en dan voelde ze de wind. Die streek dan langs haar oren en dan zei haar oom: ‘Och kind’. ‘Wil je dan niet zien hoe hoog of dat we gaan?’ Maar zij wilde dat niet weten, het was haar om de reis gegaan. Zij genoot niet van de rivieren of de bergen in de mist, maar van het ronken van de motor en het ritme van de kist.
Het huis ruikt naar een mengsel van gist, rum en brood. Bij elke vlaag denk ik weer aan hem. Ik was vijftien toen hij kwam en achttien toen we hem wegdeden. Herman was zijn naam. Je kreeg hem in je handen gedrukt van een ‘vriendin’ en moest hem dan laten uitdijen en bakken. Een restje ging naar de volgende vriendin. Ik dacht nooit meer iets van Herman, de kettingcake, te vernemen, maar gister stond er ineens dat plastic bakje. Mijn dochter had hem gekregen van een vriendin. Herman, friends4ever.